kreator ροδον live 1989

Στιγμές ευτυχίας για τους Έλληνες θρασάδες. Στο video του betayer των Kreatror το highlight δεν είναι ουτε το θέατρο ηρώδου του αττικού, ούτε τα γεροντάκια που περιφέρονται από σκηνή σε σκηνή.
Είναι οτι το μεγαλύτερο μέρος του official clip είναι σκηνές απο τη συναυλία τους στο ρόδον το 1989 :)



φήμες λένε οτι η συναυλία είχε τόσο παλμό αίμα και ξύλο που εντυπωσίασε ακόμα και τους kreator κι έτσι αποφάσισαν να κάνουν το clip...

Sonic Youth 13 Φεβρουαριου 1999

H συνοδός μου στους sonic youth ηταν αδιάθετη. Την έπιασε λιποθυμία κάποια στιγμή και αναγκάστηκα να βγω έξω και να εγκαταλείψω και την ωραία θέση που είχα πιάσει. Έχασα ένα μικρο μέρος της συναυλίας, κάτι σα να λεμε ένα δυο κομμάτια.
Εξακολουθεί όμως να είναι απο τις πιο ωραίες συναυλίες που είχω δει. Ισως φταίει το απωθημένο. Οι sonic youth ήταν να έρθουν και παλιότερα στον λυκαβιτό. Ο πόλεμος στην Βοσνία όμως τους εμπόδισε για λόγους ασφαλείας.

Τοτε μάλιστα στην ακύρωση είχα εκνευρισθεί τρελά με την πάρτη τους. Αμερικανάκια! φώναζα και αναρωτιόμουν τι δουλεία εχει ο πόλεμος εκει με εμας. Μετα συνειδητοποίησα οτι αυτοι φέρναν τον εξοπλισμό τους οδικώς και θα έπρεπε να περάσουν απο περίεργα μέρη.

Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που δεν γινόντουσαν εύκολα σοβαρές συναυλίες στην Ελλάδα. Η έπρεπε το group να τα έχει και να ερθει αεροπορικώς, ή επρεπε να ερθει οδικώς και να σταματα στην Ιταλία.
Οι sonic youth ήρθαν τελικά. Η kim gordon ειχε εμφανιστεί με μια μπλε γυαλιστερή τουαλέτα μέσα απο μια έκρηξη glitter και " καθρεφτιζόντων χαρτακίων " που έπεφταν απο την οροφή του ρόδον.



Θυμάμαι ακόμα το σύρσιμο της πένας πάνω στο μπάσο στο bull in the heather και το 100%



Θυμάμαι την μοναδική τους ικανότητα να σε κανουν να λυσσας και να punkiζεις τρελα και στο καπάκι στο επόμενο κομματι να ηρεμουν τον κόσμο απόλυτα.
H συναυλία ήταν κορυφαία

Αστικοί μύθοι μεταλλαδων

Ροδον 22 Φεβρουαριου 1989 Συναυλία running wild.
H Φασαρία ηταν τόση που κλασικά οταν γύριζες στο σπιτι τα αυτια σου βουίζαν μεχρι και την επομενη μέρα. Ομως ολοι μπορεσαν να ακούσουν τον γδουπο και τα ουρλιαχτά, που έκανε ενας αποτυχημένος stage diver. Aυτος ο τυπος εκανε μια προσποίηση οτι θα πηδηξει στον κοσμο... ο κοσμος ανοιξε και αυτος πηδηξε! έσκασε σαν καρπούζι στο ξύλινο πάτωμα και τον πέρασε απο πανω ολο το club (συμπέρασμα: oταν ειναι να κανεις stage diving να εισαι σίγουρος οτι εχει κοσμο απο κατω)

Ο Μπανης o μαλλιάς,  το μέταλλο, δεν τσακωνόταν ποτε. Σε μια συναυλια στο Ροδον, ο απο πισω του αναψε τσιγαρο και του φανηκε οτι του εκαψε λιγο την πυκνή μακριά χαίτη του. Ρωτησε τον διπλανο του, μου εκαψε το μαλλι? Ναι! Γυρισε τον κοιταξε και αρχισε να τον χτυπα στο πρόσωπο με μανία, ξεχρεώνοτας όσους καυγάδες δεν είχε κάνει σ όλη του τη ζωή.(συμπέρασμα: προσεχε τα τσιγαρα σου στο ροδον)

Στις μεταλ συναυλίες η τουαλέτα του ροδον στο υπόγειο, ειχε κατω λιμνη αιματος περίπου ενα εκατοστο βαθος και οι νιπτήρες ηταν κατακόκκινοι (συμπέρασμα: τουαλετα μην πας θα παθεις ηπατίτιδα + στις μεταλ συναυλίες πέφτει τρελό ξύλο)

Ο Γιαννης εκανε headbanging τοσο δυνατα, που οταν κουτουλησε με τον χαμογελαστο τυπο πισω του, πήγε στο νοσοκομειο οπου του ξεκάρφωσαν ενα δόντι απο το κρανίο  (συμπέρασμα: headbanging μονο πανω κατω.. οχι μπρος πισω)

Κλασικο ψεμα που ακουγες στις συναυλιες. Θυμασαι ενα παιδι που στο ταδε κοματι πηδηξε στο κοινο απο τον εξωστη? Oχι.. ! Ε εγώ ημουν...

Κάποτε ένα φρικιό με όρθιο μαλλί, κάρφωσε ενα παιδι με την ξεραμένη Μοϊκανα στον λαιμο και τοπαιδι παραλιγο να πεθανει απο αιμοραγια.

Tετοια και αλλα πολλα ψέματα έλεγε ο κόσμος για τις συναυλίες στο Ρόδον

Τhe Ramones Rodon Club 6 Μαίου 1992 Τιμη Εσιτηρίου 4,000δρχ συμπεριλαμβανομενου 8% Φπα..

Μέχρι τα 16 άκουγα metal. Eιχα ομως την ανάγκη να περάσω σε κατί αλλο και τότε ο φίλος μου Χρήστος με παρέσυρε στον κόσμο των Ramones. Νομίζω το 90, τοτε που είχα ενα μεγαλουτσικο κοκορι και κατι τεράστιες φαβορίτες, ειπα στον φιλο μου τον Αντρέα που με ρωτησε ποτε θα τις κοντύνω για να γινω άνθρωπος:

- αν έρθουν ποτε οι RAMONES θα τα ξυρίσω όλα.. θα αφήσω το κοκόρι εν είδη psychobilly και δεν θα ξαναδείς φαβορίτες. (το θεωρούσα αδύνατο για κάποιο λόγο)

Ο Αντρεας γέλασε και μου έβγαλε απο το πορτοφόλι του ενα ακυρωμένο εισιτήριο ramones, που το κουβαλαγε παντα μαζι κι εκανε τον ωραιο και τον ροκα στις γκομενες. Οι RAMONES ειχαν ήδη ερθει στην Ελλαδα τον Μαιο του 1989 στο Ροδον.
Εγω δεν ειχα παρει χαμπαρι και τους ειχα χασει και οι πιθανοτητες να τους δω ηταν πλεον μηδαμινές

Όμως το 92 οι ramones ξαναήρθαν στο ρόδον και τους ειδα μεταξυ αλλων και με τον Αντρεα. Δεν ξύρισα το κεφάλι μου , εχω ακομα φαβορίτες αλλα αρκετα πιο κοντες και τους ξαναείδα και άλλη μια φορά το 93.

Το ροδον τοτε ειχε μια ιδιαιτερότητα. Ναι μεν δεν μπορούσες να κανεις stage diving κλπ γιατι εβαζαν ενα καγκελο μπορστα απο τη σκηνη που δημιουργουσε εναν χωρο ασφαλειας 1 περίπου μέτρο απο τη σκηνη, αλλα στα αριστερα της σκηνης, οπως την κοιτουσες, είχε μια υπερυψωμένη επιφανεια, σαν δευτερη σκηνη στην οποια γινοταν Ο ΧΑΜΟΣ. Ανεβαινες, πηδουσες, σε ριχνανε, σπρωχναν πατιόντουσαν. Η κατασκευη αυτη καταργήθηκε καποια στιγμη γυρω στο 93 νομιζω.
Μεγαλο μερος της συναλίας το παρακολουθησα πανω σε αυτο... Μεγαλυτερο κάτω, μπροστα απο τη σκηνη.
Οι Ramones εκαναν περιεργα live.

Ο Deedee Ramone φωναζε:
1,2,3,4 και οι ramones ξεκινουσαν να παιζουν το κοματι σχεδον σε διπλη ταχύτητα απο το κανονικο.



Σε ενα λεπτο απιστευτου ποδοβολητου και πανικου το κοματι ειχες τελειώσει!
Ειχες τότε 2 δευτερολεπτα ακριβως, να παρεις ανασα, να μετρησεις τα δοντια σου αν καθοσουν σε επικίνδυνο σημειο, ή να χαμογελάσεις στον διπλανό σου, αν βρισκοσουν σε πιο ασφαλές και να πεις: γαμάτα ε?

Μετα απο αυτα τα 2 δευτερα ο Deedee που ειχε ηδη φωναξει 1,2,3,4 ειχε μπει στο επόμενο κοματι που κραταγε παλι ενα λεπτο.
1,2,3,4 αλλο κοματι
1,2,3,4 αλλο κοματι και οποιος αντεξει. Σπανια θυμαμαι να λεει κατι ενδιαμεσα ο Joy. Kανενα γεια σας.. κανενα thank you.. oχι πολλα πολλα.. 1,2,3,4 σκοτωμος.
Μερικα κοματια παιζόντουσαν τοσο γρηγορα που απο την εισαγωγη δεν καταλαβαινες τιποτα. Επρεπε να αρχισει να τραγουδα ο Joy για να καταλαβεις ποιο ειναι...
Kαι οι δυο συναυλιες που ειχα δει ηταν πανομοιότυπες. Η διαφορα ηταν οτι στη δευτερη ειχαν βγαλει νεο δισκο και ετσι ειπαν και το pet semetery στο οποιο ξεϊδρώσαμε γιατι ηταν σχετικα αργό.

Εθιμοτυπικά οι ramones ειχαν παντα στη σκηνη ενα τεραστιο πανο με το σήμα τους και στο pinhead εβγαινε στη σκηνη ενας τυπος ντυμενος conhead - pinhead με ενα πλακατ που εγραφε πανω gabba gabba hey, το εδινε στον Joy και αυτος προκαλούσε το κοινο να φωναζει μαζι του gabba gabba hey και αυτο ηταν ολο. H ακόλουθη εικόνα δεν ειναι απο συναυλια αλλα απο tribute

Κατα τα αλλα η σκηνικη παρουσία περιλάμβανε τον Joy να στηριζει το διαλυμένο σωμα του στο μικροφωνο. Γενικα ο joy περπατουσε περιεργα αλλα φανταζομαι αναλογα και με το τι επινε τρέκλιζε. Θυμαμαι σκηνη να του πεφτει το μικροφωνο και να ερχονται να του το σηκωσουν. Εμοιαζε αδύνατον να σκυψει. Παρολα αυτα το εκαναν το κοινο να λιώνει στο χοροπηδηχτό και σε διαφορες φασεις ο Joy ειχε κατι ξεσπασματα χορου, που μετα λογικα τα μετανιωνε.

Στη μια συναυλία τους ηταν support οι panx romana που κατα τη γνωμη μου εκαναν το σφαλμα να κλεισουν τη συναυλια τους με το "καταστολή "



γιατι οταν περιμένεις τους ramones δεν παιζεις διασκευες τους. Στα παρτακια το ακουγαμε μια χαρα.. εκεινο το βραδυ ομως περιμεναμε να ακουσουμε το αυθεντικό.



[Oυτε αυτό ειναι απο το Rodon και ας μοιαζει καταπληκτικά]


δεν ειμαι σιγουρος 100% αν ηταν στους ramones.. αν δεν ηταν, θα ήταν στους cramps.. Σε κάποια συναυλία support ήταν οι yeah. Γενικα φαγανε γιουχο κάποια στιγμή, γιατι περιμέναμε να ακούσουμε τη το ξενο group. Toτε ο Δρενογιαννης ρώτησε αν θελουμε να ακουσουμε αλλο ενα κοματι. Το κοινο φωναξε οχι, αυτος μας ειπε: σκαστε καριοληδες και τραγουδησε αλλο ενα! Αν μαζεψε τα κέρματα που του πέταξαν παιζει να ειναι πλουσιος.
Επισης απόλυτα ακυρη εικόνα, ηταν σε ανκορ να βγαινει καποιος τεχνικος στη σκηνη (μαλιστα ηταν 50αρης +) και να σενιαρει λιγο το μικροφωνο του Joy.Toτε κάποιος από το κοινό, του πεταξε ή νερατζι ή πορτοκαλι (απορω που το βρήκε μεσα στο ροδον) το οποιο τον βρηκε στο κεφαλι. Ο καλος κυριουλης κοίταξε το κοινό, εκανε μια κινηση και δαγκωσε τα χειλη του σα να λεει "ντροπη ρε παιδια", χαμογελασε κι έφυγε. Το ολο σκηνικό ξεχάστηκε σε δευτερα αφου οι Ramones ξαναβγήκαν.

Νεκρανάσταση.
Ειλικρινά πηγα να δακρύσω οταν ειδα την ταινια the Ramones στις νυχτες πρεμιερας το 2009.



Παλι σε σινεμα (οχι ομως το ροδον) να βλεπεις μια ταινία για τους ramones με τους ramones... να παιζουν ξεφρενα live (στο video με σκηνη απο την ταινία εχει το Califorinia Girls και τη σκηνη που περιεγραφα με το gabba gabba hey)


Yπάρχει ένα video στο youtube που λεει οτι ειναι απο το ροδον. Οι εικονες ειναι σίγουρα άσχετες όμως... δεν ξέρω αν η ηχογράφιση.. χλωμο http://www.youtube.com/watch?v=l2RkU2UUIgs Τα τελευταία χρόνια, ο Μarcky Ramone ζωντανος νεκρός περιφερεται στον πλανητη και να δινει συναυλίες σαν the Ramones. Ηρθε και στην Ελλαδα. Απομυθοποίηση

1 2 3 4 rip :(

καπνίζοντας στο Ρόδον

Eίμαι ευτυχής που έχω κόψει το κάπνισμα εδω και περίπου 4 χρόνια. Παρόλα αυτα αύτη η σιχαμένη αλλα λατρευτή συνήθεια με συνόδευε για πάνω απο 10 χρόνια. Οι συναυλίες στο ρόδον συνοδεύονταν σχεδόν παντα απο την marloboro ή την camel. Aυτό σήμαινε πρακτικά πολυ κάπνισμα. Ημουν πιτσιρικάς και τα οικονομικά οφέλη ηταν μια χορηγία της μαμας και του μπαμπά. Ο πατέρας μου ηταν πάντα άνετος, αν του έλεγα πχ οτι θα βγω με μια γκόμενα. Η ατακα ομως , δώσε μου λεφτά για τσιγάρα νομίζω ακόμα και σημερα οτι ειναι πολυ χοντρή. Mια συναυλια των 3,500 ενα πακετακι των 480 και δυο μπύρες των 400 ήταν καλαλεφτα για μια εξοδο.

 

Οι συναυλίες στο ρόδον στην αρχή τουλάχιστον είχαν ενα ατου. Τα τσιγάρα σου ηταν τζάμπα και με ελάχιστα τεχνάσματα ίσως να  ήταν τζάμπα και της επόμενης μέρας. Σήμερα νομιζω οτι η νομοθεσία απαγορεύει στην εταιρία καπνου να δωρίζει πακέτα. Το 90 ομως επιτρεπόταν.

 

Μολις έμπαινες στο ρόδον, λίγο πριν την γκαρνταρόμπα, φρεσκες προκλητικές κοπελίτσες - προωθητριες, άλλοτε με περιβολή καμελ και άλλοτε marlboro, σε ρωτούσαν

-καπνίζετε?

εμείς καναμε τους έκπληκτους και λέγαμε .. εεεε ναι  τι θέλετε?

-τι τσιγαρα καπνιζετε?

οποια και αν ηταν η απαντηση σου έλεγαν:

-θελετε να αλλαξετε το πακέτο σας με ενα camel?

κι εσυ κάνοντας τον δυσκολο για να μη φανεις λιγούρης εβγαζες απο την τσέπη σου το πακέτο σου και το αναταλλασες με ενα γεμάτο.

Μονο που επειδη ειχες ξαναδει το έργο, ειχες φροντίσει να εχεις μαζι ενα αδειο πακέτο απο την προηγούμενη εβδομάδα και ανταλλασες αυτο, στο οποιο ειχες βάλε κι ενα τσιγαρο για το ξεκάρφωμα.

Τό γεμάτο σου πακέτο ήταν σε αλλη τσέπη :)

Aν ήσουν θρασύς μετα απο κανα 20λεπτο περνουσες παλι απο τα κοριτσάκια με αλλο αδειο πακέτο. Αν ησουν γλυκουλης- ομορφούλης κλπ, απλα ξαναπερνουσες και εκανες τα γλυκα μάτια στην κοπελιτσα.

 

Μου είχε τύχει να μην εχω μαζι μου αδειο πακέτο και οσο περίμενα στην ουρά να θυμάμαι τις προοωθήτριες και να αδειάζω τα τσιγάρα μου στις τσέπες του "πέτσινου" για να μου πάρουν όσο το δυνατο λιγότερα τσιγάρα στην ανταλλαγή.

 

 

 

Θυμαμαι ακόμα και λαχανιάζω ατελειωτα χοροπηδηχτα με το σκατοτσίγαρο στο χέρι, μεσα σε ενα τρελο συνωστιμό που ολοι καπνίζαν και τα ρουχα σου βρωμουσαν για παντα. Θυμαμαι την τεραστια, φωτισμένη  καμήλα απο νεον lights στον τοιχο πανω απο την εξοδο κινδυνου, διπλα στη σκαλα που οδηγουσε στον εξώστη στα δεξια της σκηνης

camel music.Προφανώς δεν αναβε οταν σπονσοραριζε η marlboro. 

the cramps live στο Ρόδον Club 30 Νοεμβρίου 1991

Το 1991 γνώριζα του cramps μόνο από αντεγραμμένες κασέτες. Το μόνο οπτικό ερέθισμα σχετικά με το συγκρότημα, ήταν το εξώφυλλο του "songs the lord taught us"

Όταν έμαθα οτι έρχονται στο Ρόδον για συναυλία, τσίμπησα το πεντοχιλιαράκι μου και κατέβηκα στο κέντρο να αγοράσω εισιτήριο με ελαφρά πηδηματάκια. Εκανε 3,500 δρχ (Λιγότερο απο 10 ευρώ...)

Αυτή η βιασύνη και το γεγονός ότι το εισιτήριο μου ήταν το νούμερο 0031 μου δημιούργησε και το κόλλημα να θέλω πάντα, να έχω όσο πιο μικρό αριθμό εισιτήριου γίνετε. Στη συναυλία πήγαμε με τη Δανάη, την Άννα που μου άρεσε.... και τον γκόμενο της τελευταίας. Το καλό είναι ότι η τελευταία δυσάρεστη έκπληξη, έφυγε αμέσως από το μυαλό μου όταν μπήκαμε στο Ρόδον. Εξώστη και πάλι σε ένα ρόδον κατάμεστο, με όλον τον κόσμο να κράζει το support και να περιμένει ουρλιάζοντας τους cramps.

Oταν βγήκαν στη σκηνή πάγωσα ελαφρώς... το κοινό έκανε ασύλληπτη φασαρία και φώναζε ενθουσιασμένο.. Ο Lux Interior είχε εμφανιστεί με την κλασική αγαπημένη του περιβολή, για την οποία καθόλου δε με προϊδέασε το εξώφυλλο του  "songs the lord taught us"
Κόκκινο Βινιλιέ μπουστάκι... Κόκκινο βινιλιέ κολλητό παντελονάκι και μαύρη γόβα στιλέτο.

Zoύσαμε στην  DC Comics.

Περπάτησε με τη χάρη της catwoman, τον τσαμπουκα του φροστ, τη γκοθίλα του batman και την παρανοια του joker  μέχρι το κέντρο της σκηνής, oπου κάθισε ακίνητος και κοιτουσε το κοινό ανεκφραστος. (χωρίς όμως να είναι λουγκρα όσο ο ρομπιν)

Αριστερα δεξια του δυο "γκομενες" ημίγυμνες... γοβες στιλετα... τρελά στριγκακια, δικτυωτά καλσόν και οι μπλουζες τους απόλυτα see through, δεν εκρυβαν τίποτα απο τα τεραστια σιλικονάτα βυζία.  Πάλι εκπληξη. Το εξώφυλλο του "songs the lord taught us" εχει μόνο μια γυναίκα... την Poison Ivy.

To κοινό είχε αλλαλιασει! Ο Lux σήκωσε το μικρόφωνο με το τριποδακι του και το αφησε να πεσει στη σκηνη.

Ννουπ υπόκωφο και λιγος μικροφωνισμός... η φασαρία κοπαζει κάπως...

Το ξανασηκώνει και το αφήνει.... ντουπ... ολο το ροδον έσκασε.. δεν μιλαει κανεις... ο Lux κολαει το μικρόφωνο στο στομα και λεει παθιάρικα:
-Ι wanna get in your paaaaaaaaaants

Χειροκροτήματα, φωνές, χαμός.... Μέχρι να περάσουν τα πρώτα 20 δευτερα του κομματιού και να πει τους στιχους:

[May I have this dance?
Can I get in your pants?
May I squeeze on them shoes?
Sing you maybe some blues? ]

είχε ηδη κατεβάσει το παντελόνι του τόσο, που βλέπαμε ολοι τον κώλο του και όχι μονο...Ετσι ξεκίνησε η συναυλία!

Mεχρι να τελειωσει είχε βγάλει και το μπουστακι και ουσιαστικά με το ενα χερι κρατουσε το μικρόφωνο και με το αλλο το παντελόνι, που κάθε τόσο γλιστρουσε και αποκαλυπτε τα κάλλη του. Ο Lux εβγαζε μια απίστευτη επιβολή και ενέργεια στο κοινό. Καθε φορά που έκαναν διάλειμμα όμως και τραβιοντουσαν ολοι στα παρασκήνια απο την αριστερή έξοδο της σκηνής, άλλος έκλεβε την παρασταση. Η poison Ivy αφηνε με στυλ την κιθάρα της και με κινηση πασαρελας, περπατουσε απο την ακρη δεξια που στεκόταν κι επαιζε, μεχρι την αριστερη προκαλώντας υστερια.

Σε ένα τετοιο διαλειμα λεω στον γκόμενο της Αννας: Δεν παμε κατω σιγα σιγα να δουμε και τα γκομενακια με το μπασο και την κιθάρα απο κοντα?
-Δεν ειναι και τα δυο γκομενακια μου λεει...
Ο μπασίστας ηταν τραβελι...(!).. η κατασταση ειχε αρχίσει να γινεται εξαιρετικα cramped. Το αγαπητο μου εξώφυλλο του "songs the lord taught us" δεν μου είχε πει τιποτα τελικα.
Το κλου είναι οτι φτάσαμε κάτω οπου και  λιώσαμε. Δεν υπάρχουν λόγια να εξηγησεις σε κάποιον πως είναι να ακους live το human fly, το crusher, το tear it up, το surfin bird.....

ααααααααα....το surfin bird.........
Οταν φτάσαμε στο surfin bird η κατασταση ηταν αλλου. Στο papahooma ma mao o ανθρωπος ηταν σε πλήρη εξταση και μαζι του παρέσυρε κι εμας. Αριστερα δεξια στη σκηνη υπήρχαν δυο τεράστια ηχεία..



Ειχε σχεδον καταπιει το μικρόφωνο και προσπαθούσε ενα ανεβει πανω τους μουγκρίζοντας στα αυτία μας. Πισω οι υπολοιποθ τζαμάριζαν ξεφρενα. Παντα με τις γόβες και παντα προσπαθώντας- ματαια πολλες φορες- να κρατήσει το παντελόνι του στη θέση του, πιανόταν απο καλωδια και woofer και αναρριχόταν στα ηχεία.

Οταν καποια στιγμη είδε οτι αυτό δε λειτουργεί, τύλιξε καπως το μικρόφωνο στο χερι και αξιοποιησε μεχρι και τα δόντια του για να πιαστει απο κάπου... Ματωσε αλλα τα καταφερε! Πάνω στο πανυψηλο ηχειο πλεον, με ενα κοκκινο απο τα αιματα χαμόγελο και να σταζει ολοκληρος απο τον ιδρωτα συνεχισε να ουρλιαζει, μεχρι που πιάστηκε απο την κουρτίνα και με κίνηση ταρζαν(!) έφτασε παλι στο κεντρο της σκηνης. Εκει προσγειώθηκε με ακρίβεια Μελισσανίδη πανω στις πανυψηλες γόβες.. χωρις να σπασει τακουνι και χωρις να κουνηθει χιλιοστο.. καρφωμένος στο κεντρο μια ημικατεστραμένης σκηνης, συνέχισε να τραγουδα.

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραψεις τους cramps. To ροδον ήταν μικρός χώρος και οι συναυλιες γινόταν στη σειρά. Τα group συνήθως έπαιζαν Παρασκευη και στο καπακι Σαββατο, σπανια και Πεμπτη η Κυριακή.
Οι cramps ηταν απο τα συκροτήματα που αν τους εβλεπες Παρασκευή, ήθελες να ξαναπας και το Σαββατο, αλλα τα οικονομικά μου δεν με βοηθισαν ποτε να κανω κατι τετοιο. Τους είδα αλλη μια φορα, ενα η δυο χρόνια μετα, πάλι στο Ρόδον, σε αλλη μια τελεια συναυλια που διεφερε μονο στο οτι ο Lux φορουσε μαυρα κολαν. Οι μουσικες τους κορυφαίες και η σκηνική παρουσία παντα τέλεια.

Το 97 νομίζω ήρθαν για μια τελευταια φορα στο ρόδον. Κανενας δεν ερχόταν μαζί μου και ο μαλακας δεν πήγα να τους δω μονος μου. Ο Lux που περασε τη ζωη του μεσα εξω σε κεντρα απεξάρησης και τρελαδικα πεθανε το 2009 και δεν θα δώ ποτέ αλλη συναυλία του.

Για την ιστορία, το βράδυ εκείνο εφυγα με τη Δανάη που ειχε δωσει ενα γαματο ραντεβου με τον μπαμπα της στην Ομονοια.... Δεν ήταν τοσο χάλια οσο σημερα αλλα το να περιμένεις ενα μπαμπα με μια γκόμενα στην Ομόνοια στις 2 το βράδυ ηταν πάντα αξιόλογη εμπειρία.

Εκτός απο τη φωτο του ειστηρίου καμια εικόνα η video δεν έχει άμεση σχέση με εκείνο το βράδυ.

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Cramps

The Fuzztones Νοέμβριος του 1991 Ρόδον Club

Όταν πήγα πρώτη φορά στο Ρόδον για να παρακολουθήσω μια συναυλία των fuzztones ήμουν 17 χρονών.



Θυμάμαι ακόμα τι φορούσα. Ενα ελεεινό τζην που είχα ξεβάψει με χλωρίνη και η σκουριά έτρεχε από τα μεταλλικά καρφάκια που κρατούσαν τις τσέπες. Κάτι αθλητικά μποτάκια asics tiger gel (ποτέ δεν έπαιζα μπασκετ αλλα ήμουν μέταλλο...) που είχα αγοράσει πρόσφατα και ενα καφε μπουφανακι που εμοιαζε καπως με flight jacket.(γνωστά και ως φλάην....)  To τελευταίο το μετάνιωσα γιατι η ζεστη ηταν αφόρητη και δεν ειχα ιδέα οτι μπορω να χρησιμοποιήσω τη γκαρνταρόμπα του ροδον.

Θυμάμαι ακόμα που η μητέρα μου με εχει εκπλήξει σε μια συζήτηση που είχαμε νωρίτερα.
-Και που είπες είναι η συναυλία που πας?
-Σε ένα club που λεγετε ρόδον
-α, στη Μαρνής?
-............
-ήταν ενα σινεμα εκει που το έλεγαν ρόδον.

Οταν μπήκα στο χώρο η εικόνα ξεκαθάρισε. Πράγματι το ρόδον ήταν παλιος κινηματογράφος και το φώναζε.
H Μοναδική μου εμπειρία απο πληρωμένη συναυλία ως τότε, ήταν μια του Νταλάρα στο θέατρο βράχων που προφανώς με πηγαν με το ζόρι. (μου πηραν δώρο το εισιτήριο με τη δικαιολογία οτι ειχα πει καποτε πως μου αρέσει ο Καββαδίας... οκ .. και? δεν θα πηγαινα ποτε να δω τον νταλαρα επειδή ειχε πει και ενα κοματι του καββαδια.... πικρα)

Να μην τα πολυλογώ η ολη φάση με την μικρη στριμωγμένη πόρτα, τα σίδερα και τα κάγκελα που διασφάλιζαν οτι δεν θα γίνει κανένα ντου να μπούμε ολοι τσάμπα, οι πορτίερηδες και η κάπως χαλαρή, αλλα υπαρκτή έρευνα που μας έκαναν για να δουν αν έχουμε πάνω μας τιποτα επικίνδυνο για τη συναυλία, με καταεντυπωσίασαν.

Πιο πολύ απ όλα με κέρδισαν οι αφίσσες των επρχόμενων και προηγουμένων συναυλιων. Υποψήφιος γραφίστας γαρ, τις έβλεπα σαν έκθεση εργων τέχνης. Τη συναυλία την είχα δει απο τον εξώστη. Μαζί με τον μακαρίτη τον κολλητό μου και τους συμμαθητες του απο την τεχνική σχολή Παπαστράτιο στον Υμηττό. Δεν τους θυμάμαι όλους. Ενας Πανος, ηταν ελαφρα αγαθός αλλα δίμετρος (μερικους μηνες μετα παρουσιάστηκε στην προεδρική φρουρα) ο οποιος ηταν και η προστασια μας παντα, σε τυχον τσαμπουκάδες. Δυο αδέρφια απο τα φάρσαλα ο Κώστας κι ο Βασίλης που ήρθαν στην αθήνα να γίνουν λογιστές, δυο ροδίτες ονόματι Γιαννηδες γνωστοι και ως γιαννάδες, συγκάτοικοι και διάφοροι άλλοι μαλλιαροί και ροκαμπιλαδες που συχνάζαμε ολοι για 3-4 χρόνια στην κριστίν στον Υμηττο.

Οταν βγήκαν οι fuzztones εγινε χαμος. Μια μαυρη κουρτίνα εκλεινε την σκηνη. Απο πίσω της κατλαβαινες να περιφέρονται οι στενομακρες μορφές. Καποιος κρατουσε ενα αναμμένο κηροπήγιο. Ηταν ο "πλήκτρας" τα ακουμπισε στο μηχανημα του και αρχισε να παιζει αργα και υποβλητικα.
Η κουρτίνα ανοιξε και οι μακρόστενες σκιες έγιναν.. fuzztones. Rudi Protrudi... φορούσαν ολοι μαύρα κατάστενα ρουχα, μαυρα περφεκτο και μαυρα γιλεκα, μονη διαφορα τους οτι οταν τα εβγαλαν, είχαν  απο κατω διαφορετικα μακριά πουκάμισα.. με εντονα μωβ, κοκκινα, μπλε, χρωματα δεν θυμάμαι καλα ίσως να ήταν και μακο...

Οκ πηγαίναμε σε πάρτυ τότε. Ο φίλος μου ο Αντρεας μετραγε την επιτυχία απο το ποσες φορες ερχόταν ασθενοφόρο να παραλαβει κάποιον μεθυσμένο. Ειχα πάει σε παρτυ, οπου ειχαμε κρεμασει πανό βαμενα με σπρευ στον τοιχο, που γράφαμε βλακείες και την επόμενη μερα ειχα σταμπες απο τις ξερες μπογίες πανω μου,  εξαιτιας της δυναμης που κοπανιομασταν στους τοιχους. Το καλοπροαιρετο σπρωξίδι και το πογκο που επεφτε στα παρτυ αυτα δεν ειχε προηγουμενο.
Οταν ομως ειδα απο τον εξωστη του ροδον τους γκαραζίερηδες να χορευουν το witch κόπηκα.




Εκεινη τη φάση κατάλαβα, οτι θελω να πηγαίνω στο ροδον σε γαματες συναυλίες αλλα και οτι την πρωτη μερα που θα παω κατω και μάλιστα μπροστα μπροστά θα πρεπει να το σκεφτω καλα (παπάρια... στην επόμενη συναυλια ημουν κατω)

Θυμάμαι επίσης ενα σκηνικό που πεχτηκε με τον καμενο Rudi Protrudi. Οταν παρουσίαζε το συγκρότημα (ντραμς ο ταδε, κιθαρα ο ταδε κλπ) και εφτασε στον "πλκηκτρα" τον περιέγραψε σαν το ατομο με τη μεγαλύτερη ψωλή που είχε δει ποτε και κατα συνέπεια τη μεγαλυτερη στην αιθουσα.
Εσφαλμένα κάποιος απο το κοινο καυχήθηκε δυνατά, οτι αυτός την εχει πιο μεγαλη. Ο Protrudi δεν ξεκίναγε ξανά τη συναυλία αν ο άτυχος φαμφαρας δεν θα ανέβαινε στη σκηνη, για  να μας δειξει οτι ειναι πιο προικισμένος απο τον "πληκτρα" οι συζητήσεις μου φάνηκαν ωρες, φαντάζομαι του τυπα του φάνηκαν χρόνια.. σε κάθε περίπτωση κάπου κάπως διακόπηκαν και ο Protrudi ξανάρχισε τη συναυλία. Ηταν η πρώτη φορά που μπήκα στο ρόδον και ηταν γαμάτη.

Περισσότερα για τους Fuzztones (φουζτόνες όπως τους έλεγε ο βλαχος συμμαθητης μου που τους εβλεπε γραμμένους στην τσάντα μου) εδω


Πλήν του εισιτηρίου όλες οι άλλες εικόνες του άρθρου και τα video δεν έχουν σχέση με την εν λόγο συναυλία